مرحوم آیت الله العظمی آقا شیخ محمد کاظم بیگدلی که چندین دهه مرجعیت او در استان خوزستان فراگیر بود، از چشمانش مهر و محبت سرازیر بود و از زبانش واژه های شیرین را با گوش جان می توانستی بشنوی. ایشان کتابی بود که هر ورقش را می گشودی انسانیت و ادب و اخلاق را می توانستی بخوانی.

در کلامشان حلاوتی بود که تا نمی شنیدی شیرینی اش را حس نمی کردی و تحقیق را در کردارش آموزش می داد. توفیق دیدار فقیهی که بی ادعا بود و در خاندانی مؤدب به آداب حسنه تربیت شده بود قسمت هر کسی نمی شد باید تصمیم می گرفتی که به زیارت مردی از عالمان بی ادعا، فقیهی زمان شناس که در طول زندگانی اش در نشست و برخاست با بزرگان دانش افزائی می کرد و در دیدار با طلاب ایشان را سفارش به رعایت تقوی و تعبد و توکل و تهذیب و تحصیل می نمود، حسد و حسادت را در ضمیرش نمی یافتی.

معتقد به پرورش سرمایه های اجتماعی یعنی نیروهای ماهر بودکه مستند و مستدل و مستمر بتوانندتحقیق کنند، آنچه که می گویند بتوانند بیان کنند و هر آنچه را که گفته اند به صورت نوشتار درآورند و یکی از بهترین آثار حضرت آیت الله العظمی آقا شیخ محمد کاظم بیگدلی پرورش و تربیت فرزند خود حضرت آیت الله العظمی آقا شیخ مهدی بیگدلی است که دلیلی بر این مدعاست.

حضرت آیت الله العظمی آقا شیخ محمد کاظم بیگدلی در اواخر عمر ایشان را روی چرخ ویلچر می دیدی و فکر می کردی شاید متأثر باشد که چرا به چنین روزی در کهنسالی افتاده است ولی می دیدی شاداب و خندان در برخورد با دیگران و باز هم پاسخگوی پرسشگران و راضی به رضای حق و توصیه ایشان به اهل علم که مواظب میراث مکتوب باشند.